Puntje van de wereld

Hola! Que pasa?

Daar zijn we weer, dit keer vanuit het koude Patagonië!

Even voor de oriëntatie, Patagonië is het zuidelijke gebied van Argentinië en is werkelijk gigaaaaantisch.

Dit betekend dus uuuuuuren in de bus naar eindeloze lege vlaktes kijken! Het deed ons denken aan Russische toendra's. Heel apart!

Na ons vertrek uit Buenos Aires werd onze eerste stop in Patagonië, Puerto Madryn en het Peninsula Valdes. Nog even een weetje, inmiddels zijn we op de zelfde zuidelijke hoogte als Nieuw Zeeland.

Puerto Madryn is de uitvalsbasis voor het nationaal park waar het schiereiland in ligt en de reden dat we hier zijn uitgestapt zijn de orka's die we hier kunnen zien (free willy!!!). Deze komen dan zelfs bijna het strand op om jonge zeehondjes te vangen! Super spectaculair dus!

Vol goede moed en dik ingepakt stapten we de volgende dag dan ook in het tourbusje dat ons rond zou leiden. Het lot was ons helaas niet gunstig gezind, van alles wat we hadden kunnen zien (Orka's, pinguins, walvissen, dolfijnen, zeeleeuwen en zeehonden) wilden alleen de laatste soort voor onze camera poseren. Ook leuk, maar toch iets minder spectaculair dan de andere soorten. De pinguins waren net weg en de walvissen komen volgende week pas. Voor niks op tijden op de donkere stranden staan kou lijden dus. Maar, wel de lama's van Patagonië gezien, guanaco's. En ook nog de mini varient van de struisvogel, de rhea! En uitzichten waren wel prachtig en ondanks het koude weer en het gebrek aan bijzondere beestjes, is het een leuke dag geweest.

Omdat goed te maken hebben we maar twee dagen in hetzelfde restaurant dezelfde pizza met hetzelfde bokbiertje gedronken (2e keer smaakt toch altijd nét iets minder dan de eerste).

Om dat er verder weinig te doen is in het dorp zijn we de volgende dag weer op de bus gestapt naar onze volgende bestemming, El Calafate.

Nadat we zijn overgestapt in de zuidelijkste stad op het vaste land ter wereld en nog wat naar eindeloze vlaktes hadden gekeken, kwamen we aan in dit zonnige dorp aan een gletsjermeer.

El Calafate ligt aan de voet van de uitlopers van het Andesgebergte en een van de grootste attracties in dit gebied zijn de gletsjers, die wij ook zijn gaan bekijken.

De eerste was de Perito Moreno gletsjer, de meest bekende en de enige gletsjer ter wereld die nog groeit in plaats van slinkt door het versterkte broeikaseffect.

En wat een ervaring was dat! De rit naar het nationaal park was al supermooi aangezien het hier herfst is. Onderweg leek het wel alsof de bergen in de fik stonden, zo rood als de kleur van de bomen is. En langs de weg stonden reuze roofvogels de konijnen op te eten.

Maar het spektakel zelf was natuurlijk de gletsjer.

Langs paden van balkons en trappen loop je ineens tegen een muur van ijs aan. Niet letterlijk, het is veel te gevaarlijk om dichtbij te komen, maar de 60m hoge ijsschotsen lijken toch erg dichtbij.

En dan het geluid! Zo'n gletsjer kraakt en piept en regelmatig breken er met grof geweld grote stukken af, wat klinkt als onweer. De kleuren van het ijs variëren van wit tot donkerblauw en het meer om de gletsjer is knalblauw, zoiets hebben we nog nooit gezien.

Wij hadden geluk, voor onze neus brak er een stuk gletsjer af! Super gaaf!!

En omdat we er nog geen genoeg van hadden zijn we de volgende dag in alle vroegte op een boot gesprongen om een andere gletsjer te bekijken.

Het eerste stuk voeren we door hetzelfde knalblauwe, ondoorzichtige water als de dag ervoor, met om ons heen de bergen met de rode bomen, heel erg mooi. Bijna romantisch als het niet zo stervenskoud was en r

egende.

De eerste bezienswaardigheid vanaf de boot waren ijsbergen die vanaf de achterliggende gletsjer waren afgebroken. Cooool!! Kunstig werd de boot er tussen door gevaren voor een paar foto momentjes, waarna we een stukje verderop werden afgezet op het gigantische terrein van een estancia. Dat is een soort Argentijnse boederij maar dan mijlen van vlaktes voor de beesten.

Hier werden we opgewacht door een aantal flinke 4x4 beesten voor een ritje de berg op. Mam, jouw autootje was achterover de berg afgekiept, zo steil!

Eenmaal op de berg hadden we een schitterend uitzicht over het enorme ijsveld van de Upsala gletsjer.

Helaas zat het weer niet echt mee en werden we bijna van de berg geblazen, maar dat mocht de pret niet drukken. Prachtig!

Terug op de estancia konden we even opwarmen met een warme choco en uitzicht over de uitgestrekte vlaktes. En we konden zelfs zien hoe een echte gaucho zijn paarden terug naar de stal dreef! Bijzonder om te zien, aangezien wij dat ons in Nederland niet voor kunnen stellen.

De volgende dag vertrokken we in alle vroegte (lees: midden in de nacht) met de bus naar onze volgende bestemming. Van de gletsjers naar de canyons.

Zoals we al eerder vertelden zijn de busritten in dit gebied nogal bijzonder en de weg die we nu volgden is de legendarische ruta 40.

Deze weg is een van de langste highways ter wereld (5000 km) en loopt parallel aan het Andes gebergte van het noorden tot het uiterste zuiden van Argentinië. Vooral interessant is dat deze weg dus voor het grootste gedeelte NIET geasfalteerd is, wat de busrit best spannend maakt af en toe.

Afijn, na een uurtje of 15 in de bus arriveerden we op de plaats van bestemming... Nou ja... Plaats is wel een beetje een groot woord.

Het gehucht Perito Moreno heeft nog geen 4000 inwoners (kleiner dan Sint Pancras), een straat, een supermarkt en een aftands hostel waar wij terecht konden, maar niet konden koken. Top! Vooral omdat het dorp ook geen restaurant had! Wat was onze reden ook alweer om hier uit te stappen?

Gelukkig, goed voorbereide backpackers die we zijn, hadden we genoeg crackers, appels, bananen en wijn bij ons om de avond door te komen.

De volgende dag was het Dag van de Arbeid en volstrekt onlogisch werkt er dan niemand, oftewel, weer geen eten! Jaja, het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.

Na een lunch van crackers werden we opgehaald voor onze tour naar de Cuevas de los Manos, waar de prehistorische bewoners van deze bizarre omgeving hun kunst hebben achtergelaten.

De grotten zijn versierd met honderden schilderingen van handen en figuren waarvan het niet bekend is. Indrukwekkend is het wel, vooral met het ongelooflijke landschap er omheen. De vlaktes veranderen namelijk in canyons, super mooi!

Ondanks onze ondervoeding wel de moeite waard geweest.

Thank God was de dag erna de supermarkt wel open en konden we eindelijk genieten van een heerlijk vers stokbroodje met salami en smeerkaas, buiten op de parkeerplaats. En kwam na vele uren verveling de langverwachte bus naar onze laatste bestemming in Patagonië, Bariloche! Bekend van de prachtige meren in de omgeving, de skipistes en de nazi's die zich na de Tweede Wereldoorlog hier vestigden.

Helaas konden we bij aankomst weinig van de spectaculaire omgeving zien aangezien het weer ons wederom in de steek liet. Gelukkig hadden we een heerlijk knus hostel geboekt en leek het wel alsof we in een Zwitsers chalet verbleven (hele dorp leek wel Zwitsers) waar Mike na 3 maanden 'on the road' zijn baard maar weer eens geschoren heeft! Mikki ook weer blij :)

Afijn, we lieten we ons niet ontmoedigen door wat druppels. Bikkels die we zijn gewoon de bus gepakt om met een kabelbaantje op de top van een berg te komen voor het uitzicht. Bij de foto's een impressie. Met mooi weer is het waarschijnlijk prachtig, volgens National Geographic het mooiste uitzicht van de wereld, maar het werd ons wat beperkt door het weer.

Eenmaal weer beneden hebben we nog een bezoekje gebracht aan een van de mooiste hotels in Zuid Amerika, het Llao llao Hotel. Vijf sterren met spa, inrichting alsof je in een luxueus chalet zit en een uitzicht waar je u tegen zegt. Viel helaas niet helemaal binnen het budget.

De dag erna was een special day, namelijk ons eenjarig verkerings jubileum! En wat doe je op zo'n speciale dag? Dan ga je romantisch kayakken natuurlijk.

Nee, even serieus. Het was echt heel erg leuk om te doen. Eindelijk een keer prachtig weer en het kayakken was op een schitterend bergmeer met kristalhelder water. Het enige wat ons romantische boottochtje moeilijk maakte was de harde wind, maar gezellig was het wel.

's Avonds zijn we heerlijk gaan fonduen en hebben we onze jubileum dag en onze omzwervingen door Patagonië afgesloten in de bierbar van Bariloche.

Vanaf hier weer naar het noorden, richting warmte, wijnen en onze laatste bestemmingen in Argentinië.

Please leave a message and check our lovely pics!!

Hasta luego chicos!

Mike en Mik