Brasil Lalalalalalaaaaaaaaaa

Brazil lalalalalalaaa!!
Fijn land hoor, dit.

Na onze avonturen in Suriname zijn we op maandag 24 februari naar Belem gevlogen.
En wat een vlucht was dat!
Voor de mensen die het niet weten, Mik schijt bagger in vliegtuigen. Grote vluchten minder erg dan kleine, maar deze vlucht was hels. Volledig met een tussenstop en turbulentie.

Afijn, eenmaal veilig gelandt op Braziliaanse bodem, begon het tot ons door te dringen.
This is traveling!
Suriname kon je nog zien als vakantie, maar vanaf nu is het allemaal improvisatie. We spreken gelukkig ook geen woord Portugees!

Onze eerste stad in Brazilië is dus Belem geweest.
Tijdens onze oriëntatie leek het geen heel boeiende stad, maar het is uiteindelijk absoluut niet tegengevallen. Alleen al vanaf het vliegtuig zagen we een onwijs verschil in vergelijking met Suriname, heel veel wolkenkrabbers.
De stad is de belangrijkste stad in het Amazonegebied i.v.m. de haven aan de monding van de gelijknamige rivier en de haven is dan ook het leukste stuk van de stad met veel restaurantjes en barretjes. Heel gezellig eten aan de oude haven.
Tijdens onze stadswandelingen ondekte we de vele eetgelegenheden op de markt. Naast een Portugees fort kwamen we daarnaast een onverwacht leuk park tegen met ontelbaar veel 'wilde' dieren. O.a. Schildpadden die Mike even van dichtbij kwamen bekijken (zie filmpje!).
Hoewel Belem in eerste instantie alleen de stad was waar het vliegtuig landde, is het ons zeker niet tegengevallen!

Maar de trip gaat verder met onze eerste echte lange busreis naar Saõ Luis.
Het busvervoer in Brazilië is supergoed geregeld en nog redelijk comfortabel ook. Echter merk je wel hoe gigantisch groot dit land is.
Van Belem naar Saõ Luis met de nachtbus duurt de tocht ongeveer 12 uur.
Naar Nederlandse begrippen zou je dan ongeveer in Oostenrijk zijn, maar hier ben je pas in de eerst volgende grote stad.
Saõ Luis viel wel een béétje tegen helaas, de stad is vooral heel groot, maar nauwelijks mooi. Zelfs het strand was saai. Alleen het echte oude centrum was wel leuk vanwege de oude bouwstijl. Daar hebben weeen beetje gewinkeld.
Maar gelukkig was het de vooravond van carnaval! En kwamen wij terecht in een grootschalige optocht met muziek, kleurrijke kleding, dans en gezelligheid. Daar hebben we ook lekker gegeten en mee gedanst.
Voor de geinteresseerden, nee, weinig danseressen in hun bijna blote kont. Dat is meer Rio stijl.
In het noorden is het meer te vergelijken met Nederland. Mensen in gekke kostuums en veel muziek en drank.

Waar we wel een klein rekenfoutje hadden gemaakt, was met de accommodatie mogelijkheden tijdens carnaval. Het is namelijk ONMOGELIJK om nog ergens op de bonnefooi naar binnen te stappen.
Dus werden we de volgende dag wel een beetje zenuwachtig.
We hadden namelijk een bus geregeld naar Barreirinhas, wat de uitvalsbasis is voor het Parque Nacional Lençois (groot woestijnachtig gebied met enorme zandduinen en zoetwater lagunes), wat onze bestemming was.
Maar aangezien het carnaval was, hadden wij geen slaapplaats!
Echter bij het uitstappen in Barreirinhas verscheen er een jongen die zijn hulp aanbood.

Voor de eerste avond kon hij een hotelletje voor ons regelen en vervolgens werden wij meteen uitgenodigd om mee te gaan carnavallen, nou daar zeggen wij geen nee tegen.
Dus na een bodempje eten in een echt churrascaria (onbeperkt barbecuen voor 3 euro) werden we het feest ingesleept door de jongen, inmiddels voorgesteld als Adriano (20) en zijn vriendinnetje Bianca.
Het leuke aan deze jongen was dat hij puur uit nieuwsgierigheid ons zijn hulp had aangeboden.
Hij had met ons in de bus gezeten en had ons horen praten. Gewoon om meer te weten te komen, is hij op ons afgestapt.
Thank god, want zonder hem hadden wij een vet probleem gehad.

En de gastvrijheid van hem en de familie kende geen grenzen, want de volgende dag bleek dat alle hotels en hostels vol zaten. Maar geen probleem, we mochten gewoon bij hun in huis slapen en werden meegevraagd voor een dagje chillen in de omgeving. Super lieve mensen die allemaal geen woord Engels spreken! Dus alle communicatie ging via het basis Engels van Adriano.
Heel basis was het huisje ook. Vloer van beton en een bank. De helft sliep in hangmatten maar wij hadden een aparte kamer met matras...

Afijn, een dagje chillen dus. Nadat wij bier hadden gekocht voor heel de familie (slapen was gratis maar verder betaalden wij veel) gingen we een bootje op en de rivier over. Prachtig landschap! Veel bos maar opeens schitterende witte duinen. Bij een barretje gechilled, aapjes gespot en op naar de volgende plaats waar we lunch hadden. Wat zo bijzonder was is dat we tegen de duin aan zaten voor de rivier maar achter de duin was de zee! En eindelijk een mooi strand. Heerlijk gezwommen in het warme water. Na een vuurtoren bezoek terug naar huis, voor 3 euro gebarbequed en toen weer volle bak carnaval.

En omdat we hadden aangegeven dat we in Barreirinhas waren vanwege het national park, werd dat ook even voor ons geregeld voor de volgende dag. Helaas had Mike wakker gelegen van de buikpijn die nacht en toen men dat hoorde had elk familielid wel een middeltje om dat op te lossen.
Maag vol met kruiden dus en toen werden we opgepikt om met quats de woestijn in te gaan, niet door een dure touroperator, maar gewoon door een familielid met een aantal quats en een hut in de woestijn. TOP!
(Quats zijn in dit gebied normaler en handiger dan auto's en het is ook helemaal niet gek om met acht man op zo'n ding rond te crossen.)

En het was zo gaaf!
Het gebied is zo bizar en mooi tegelijk. Van het een op het andere moment rijd je door een zee van zand, zo ver je kan kijken, af en toe onderbroken door helderblauwe lagunes.
Metershoge duinen overal om je heen, waar de quat gewoon tegenop rijdt.
Voor de lunch werden we uitgenodigd in de hut, waar een hele familie zich ophield.
De mensen spreken allemaal geen woord Engels, maar we werden verwelkomd als familie en de lunch was heerlijk. (Wel beetje vreemd om aan een kippenpootje te kluiven, terwijl er een levende kip onder de tafel scharrelt).
Voordat we de verkeerde indruk wekken, deze mensen waren gewoon mensen uit de stad met smartphones, banen en een normaal huis. De hut was een soort vakantiehuisje voor de hele familie. Maar echt super leuk om een gedeelte van hun cultuur mee te maken!

Hadden we trouwens al gezegd dat er heel veel gegeten wordt?
Voornamelijk rijst (arme Mike) met bruine bonen en een stuk vlees, het liefst drie keer per dag
Groenten zoals wij dat eten, kent men hier niet.

Die dag zijn we nog naar het strand gereden en met de hele familie in de lagunes gezwommen. Echt zo leuk. Om dit soort dingen mee te maken zijn we gaan reizen :)

De volgende dag was iedereen toch wel moe dus zijn we na een bezoek aan de markt voornamelijk thuis gebleven en hebben we gekookt en met wilde papagaaien gespeeld. Wel apart, plastic zak vol met verse plakken vlees voor 1 euro... Laatste avond nog een keer gecarnavalt en van iedereen kregen we gratis drank aangeboden: 'Part of the family'.

Vanuit Barreirinhas wilde we verder naar Jericoacoara. Al was dat, nog steeds vanwege carnaval, te duur en helaas moesten we terug naar Saõ Luis om verder te kunnen komen.
Omdat ons bus richting Jericoacoara pas twee dagen later ging, werden we weer uitgenodigd om bij Adriano thuis te verblijven, in de stad dit keer. Ook hier werden we met de grootste vriendelijkheid en gastvrijheid ontvangen door zijn moeder, die ook geen woord Engels sprak (we moeten echt Portugees leren!). Hier hebben we buiten films kijken niet veel gedaan al was het bijzonder om te zien hoe de middenklasse hier leeft. Het oogt als een arme straat maar een mooi huis. Echter hebben ze alleen om de dag water.

De week die we in totaal doorgebracht hebben met Adriano en zijn familie en vrienden was een bijzondere ervaring. Bijzonder om Brazilië te zien als local en om zo gastvrij te worden ontvangen door mensen die je totaal niet kent.

Onze volgende stop werd dan eindelijk Jericoacoara!
Een dorp aan de kust waar we ons allebei heel erg op verheugd hadden.
Dus vanuit Saõ Luis weer de bus in voor een uurtje of 12, ergens geslapen; de volgende dag via een klein stadje overgestapt en daarna nog een uur in een een soort veetruck door de duinen naar Jeri.

En dit dorp is wel een klein beetje paradise on earth.
Het is moeilijk te bereiken en een beetje primitief (zandwegen, geen pinautomaten) maar de sfeer is geweldig met de vele restaurantjes en barretjes.
Al decennia lang is dit dorp een hippiebolwerk en dat zie je overal in terug.
Overdag wordt er veel gesurft en zie je mensen op het strand chillen met gitaren.
's Avonds worden er sieraden, schilderijen en andere handicraft verkocht op straat door mensen met dreads, lange rokken en jointjes.
Het is een heerlijke plek om een weekje rond te hangen.

De eerste avond zijn we bij een romantisch tentje uit eten geweest en daarna van een cocktail en live muziek genoten.
Nadat we dag erna op het strand hebben doorgebracht zijn we op dag drie een wandeling gaan maken door de duinen langs de kust naar de 'natural bridge' en hebben we genoten van de vele mooie uitzichten.
De omgeving is vergelijkbaar met het Lençois park, behalve dat de kust hier wat ruiger is. Hoge rotsen en steile afdalingen naar afgelegen strandjes.
Het strand van Jeri zelf is niet heel bijzonder, op het enorme zandduin na. In veel gidsen staat het strand omschreven als een van de mooiste ter wereld, maar dat is een beetje overdreven.

Wat wel heel mooi is zijn de grote lagunes in de omgeving, volledig met hangmatten in het water!
Kokosnootje erbij, heerlijk leven! Daarvan hebben we op dag vijf genoten! (Dag vier hebben we gesurft). Met een coole gele zandbuggy hebben we twee lagunes gezocht met witte stranden.

De laatste twee dagen in Jeri zijn voornamelijk strand dagen geweest. Vanaf hier trekken we verder naar het zuiden.

Dat was 'm wel voor deze keer. Lieve mensen, check de foto's en ook de filmpjes! En laat ook even snel een reactie achter, vinden we leuk!!

Liefs,
Mike en Mik